Evim Gibiyim Şiiri - Bekir Dalkıç

Bugün de çalıştım yine deliler gibi, oldum pert.
Bakımsız bir makina, harıl harıl harıl, paslı ve siyah!
Savaşırcasına göğüs göğüse cephede, varlıksızlar için her yer cephedir.
Sevişircesine öyle korkak ve gönülsüz.
Yedim küfür,
Yedim tokat,
Yedim tekme.
Sıktım dişimi, doldum durdum alabildiğine.
Durdukça da aşındırıyormuş ruhunu insanın dert.
Eskiyince ceketim gördüm, farkettim.
Döksem nereye dökeyim bilmem bunca gamı, öldürüyor adamı.
Söylüyorum işte,
Naçar naçar kokuyor üstüm başım,
Bilmem yerde miyim havada mı?

İki ekmek aldım bakkaldan, baktım bayattı ikiside ve gidiyorum, evim gibiyim.
Her yerim yara bere, harabeyim ama sağım.
Bir bıçağın keskin kenarında yürüyorum ömürboyu.
Boynumda çınlıyor gece gündüz, o dürüstlük çanı.
Ağrıyor akşama kadar, eğil eğil eğil,
Eğil eğil eğil..!
İnan ki kendim için değil.

Varıyorum adeta sürünerekten, loş karanlıklara bürünerekten.
Gözlüyor pencerede iki çocuk, iki saksıda iki solgun çiçek gibi.
Ve karşılıyor kapıda bizim hanım, biliyorum acıyor halime de ne yapsın.
Gözleriyle yakalıyor kafesimden tüte tüte kaçanları.
Çırpınıyor etrafımda kuşlarcasına, suyum, yemeğim, çayım.
Belli etmedim ona ama süzüyor sanırım.
Öyle yanıyor ki canım.

Televizyonda öpüyor yoksul kız zengin oğlanı,
Bir kadının oluk oluk akıyor kanı,
Çalıp kaçıyor namussuzlar milletin hakkını.
Seller alıp götürüyor yoluna çıkanı,
Biri bir kibrit çakıyor, yakıyor ormanı,
Satıyor hainler eldeki son kalanı...