“Evim” demişti o kadın, gözlerinde güven arayan o derin bakışla. Ev onun için dört duvar değildi; sıcaklığıyla sarmalayan bir yürek, karanlıkta yolunu aydınlatan bir Yıldız, fırtınada sığınılacak bir limandı. Belki de yıllarca aradığı huzuru bulduğunu sanmıştı. Kırıklarını, yaralarını, hayallerini oraya bırakmıştı. Bir gün yorulduğunda dönecek, bir gün incindiğinde saklanacak, bir gün suskun kaldığında yeniden konuşacak yer sandı orayı.
Ama zaman, insanın hiç beklemediği yüzleri gösterir. Ev bildiği o yer, yavaş yavaş nefesini tüketti. Gözlerinde umut diye parlayan ışıklar sönmeye başladı. Bir zamanlar yüreğini ısıtan ateş, onu için için yakan bir kor ateş oldu. Sessizlik büyüdü, yalnızlık çoğaldı. Ve kadın, “evim” dediği yerde kendini her geçen gün biraz daha kaybetti.
Sonunda, ev sandığı o yürek mezarı oldu. Hayallerinin, gülüşlerinin, umutlarının mezarı. Belki bedeni hâlâ yürüyordu, nefes alıyordu, ama ruhu çoktan toprağa verilmişti. Çünkü bazı evler, insanı yaşatmaz; insanı yavaş yavaş tüketir, içine gömer. Ve işte o kadın, en güvenli bildiği yerde en derin , en büyük kaybını yaşadı.
@dsız..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta