Evet Ölüyorum... Şiiri - Burak Önder

2005’in haziranıydı,
ayrılığımızın adı…
hatırlıyorum da,
yaz kendini daha yeni yeni gösteriyordu..
2005’in haziranıydı…
ne de çabuk geçmişti koca bir kış,
biraz sen, biraz da biz vardık…
hele o soğuk kış gecelerinde ki,
kaldırımlarda süren kavgalarımız…
hep sen üstün gelir, ben sus-pus olurdum…
bir de benim anlayışsızlığım vardı o zamanlar,
Sen ikimizi düşünür, ben ille de ben…
2005’in haziranıydı…
Artık ne haziranı sever oldum, ne de baharı bekler…
Zaten sigarayı da artırdım iyicene.
Sanki içimde bir yerlerde sen,
Kaldırımlardaki kızlar nedense hep sana benziyor,
Senin gibi ismimi söyleyen yok,
Bir de kavga eden…
Tek bir şeye yanar oldum,
“seni seviyorum” diyemedim son gece..
hala daha aklımın bir köşesindedir,
“neden? ” der dururum kendime..
2005’in haziranıydı!
Sen gittin!
Arkanda ağlayan bir şehirle ben..
Geride sensiz sokaklar ve ruhsuz hayatım,
Ve senden kalan numaran…
Ne zaman aklıma gelsen,
Elimde telefonla aklımda numaran…
Bir bilsen sadece sesini bile duymak,
Koca bir ömre bedel..
Gel gelelim tam iki yıl oldu…
Sanki yine o yoldan çıkıp geleceksin hiç ayrılmamışız gibi…
Dile kolay tam iki yıl.
Sensiz bir şehir,
Yarım kalmış bir hayat,
Artık hiç çekilmez oldu.
Sensizliğinle her geçen saniye,
Bir adım daha sevdirdi sigarayı…
Artık doktorum sigarayı bırakmamı,
Düşüncelerden vazgeçmemi istiyor…
Halbuki o sigara ve birkaç düşünce,
Sendin benim için bilmiyor…
Ve ekliyor…
“Gelecek haziranı göremeyebilirsin! ..”
evet ölüyorum…
evet, bir daha haziranı göremeyeceğim…
evet, bir daha sen gelmeyeceksin o yoldan…
evet, bir daha seni seviyorum diyemeyeceğim…
ama en azından haziranı göremeyeceğim
ayrılığı hatırlatanı…
şimdi baharı yaşıyorum,
ilk günkü gibi seni bekliyorum…

Burak Önder / 2007