Hayır,kar yağmıyordu..
İçim titriyordu,ellerim buz gibiydi,ama kar yağmıyordu..Yağsaydı bu denli üşümezdimki..
Yağan, hafif bir rüzgarla dahi dallarında tutunamayan,savrulan yağmura dönüşen kuru yapraklardı..Lapa lapa yapraktı yağan..
Fazla değil az aşağıda ise,hızla akan rengi Türkuaz a benzeyen bir akarsu vardı..Yamacın başlangıcında yaprakları kurumuş ağaçlardan, aşağıda akan su, bölüm bölüm saklanıyordu..
Hayır kar yağmıyordu..
Çok dar olan yürüme yolu ise iyice kayalara yaslanmıştı..Ordan yürürken suyu göremiyordum..Bastığım yer yapraklarla kaplıydı..Daha önce gelip geçenlerin çiğneyip üzerinden yürüdüğü
Yapraklar ezilmişti..Burnuma hoş değişik bir ezilmiş ve kokuları karışmış daha önce hiç duymadığım bir yaprak kokusu geliyordu..
Derin nefes aldım..Kayaların arasında bir hareketlenme vardı hızla akan bir şey..İnce ve kaya renginde gözümle takip ettim..Durup başını kaldırmış zarif vücuduyla,incecik kuruğuyla güzel gözlü bir kertenkeleydi..
Hayır kar yağmıyordu..
Yürüdüm öndeki insanlar gibi..Bir kanyon içindeydik..Bazı bölümler çok dardı..eğilip elimle kayalara tutunmadan geçemiyeceğim yerler vardı..Bir köprü çıktı önümüze..Demirden yapılmıştı..Yürüdük üzerinden..Ulaşmak istediğimiz yer,vatandaşımız ama bizlerden çok önce,köle bir anneden doğan,bir süre köle olarak yaşamış ve azad edilmiş bir şairin Epiktetus un şimdi yürüdüğümüz kral yolundan yürüyerek önünde durup
Üzerine yüz yıllarca önce, ‘’Hür İnsan’’ başlıklı şiiri yazdığı kayayı görmek ve şiiri okumak..
Hayır kar yağmıyordu..
İkinci köprüyü de geçtik..Yol daha da dikleşti..Daraldı..Artık yol da yoktu..Sadece kayalar vardı..Dikkatlice yürüdük..Görmek istediğimiz kaya yı artık görüyorduk..Tam önüne geldik ve durduk..
Evet artık kar yağıyordu..
Tıpkı terk edilmiş yüreğin duyduğu soğuğu,ayazı yiyordu şimdi yüreklerimiz..Okumak istediğimiz şiir,anlıyabileceğimiz bir yazı türünden değildi..Ama biz yüreği titreşenler Epiktetus un oraya ne yazdığını biliyorduk..Orası kesin..Bilemediğimiz,anlayamadığımz
şey o şiir üzerindeki kazma darbesi idi..Artık karın yağma nedeni de oydu..Terk edilmiş yüreğe yağar gibiydi..
Evet artık kar yağıyordu..Yüreklerimize.. Yüreğim yemişti o kazma darbesini kanıyordu..
‘’İnsan insanın efendisi olamaz..Kader eninde sonunda şöyle veya böyle günahlarımızın bedelini önümüze koyar..Bunu bilen insan,
kimseye kızmaz,gücenmez,aşağılamaz,itham etmez,nefret etmez,
kin gütmez’’ EPİKTETUS.
ÖZDENER GÜLERYÜZ
Özdener GüleryüzKayıt Tarihi : 12.12.2008 17:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Isparta Sütçüler ilçesi, yazılı kanyon..Köle şair ''Hür insan'' şiirinin şairi EPİKTETUS un duyguları..Mutlaka görülmeli..Yüreklerin hürriyeti için..
Yaralı bir bahar bekliyor pusumda
Yağlı urganlarla boğuyor kesiklerini
Nafile, kanadıkça kanatıyor dehlizler
Bitimsiz bir senfoninin antresinde
Hüzünler evimden ağıtım yükseliyor
Dolunay hüzünleri topluyorum
Gecenin dallarından salkım saçak
Şiirler asıyorum ebemkuşağına
Yağmur öpmeli dudaklarımdan
Senden sonra ıslak ıslak
Hayli zaman oldu şiir tütmeyeli hüzünler evimden. Üstelik zaman da değişmiş ben uyurken. Zamanın ibresi önceye dönerken saatler tersine akmış, biz ilerlemeye çabaladıkça ayaklarımızdaki zemini kaydırmaya çalışmışlar. Şimdi buna ayak uydurmalı mı cancağızım. Yoksa isyan bayrakları ile sloganlar mı yazmalı sarı sayfaların bir köşesine.
Birkaç blo/g ötemdeymiş meğer ben görememişim. Şaşırdım mı? Hayır, hiç şaşırmadım, belki de hazırlıklıydım karşılaşmaya. Bildiğim bir gerçeğin her ısrarlı inkârında güçlenen bir sezgiyle savurdum rüzgâra sözleri. Nehirlerin türkülerini, çağlayanların ıslıklarını koy şimdi yüreğime, ıslanmalıyım günlerce. Soğuktan üşümeli, sıtma nöbetlerinde kaybetmeliyim belleğimi. Mesela hangi masalın kahramanıydım hatırlamamalı, masalın sonunu hiç bilmemeliyim. Bundan böyle sadece yağmur öpmeli dudaklarımdan. Rengini tutsak etmeli ebemkuşağı dilekleri. Sert rüzgârlar, bulutlara yön verip ay ışığını kapatmalı gecemde. Şiirler artık gözlerimden akmalı. Kalbim… Kalbim için için ağlamalı, yalnız ben bilmeliyim.
Söylesene cancağızım, bir aşka kaç yalan sığar, yürek kaç yerinden göz göz parçalanır da sevdanın kapı eşiğinde kanar. Aykırı olmak kendine ne zordur bilir misin? Cezalandırmaya çalıştıkça daha çok uzaklaşmak kendinden ve farkındalığın bıçağını ruhunda hissetmek. Ahh cancağızım, içim sıkılıyor onca derdin arasında, yüreğimi dinlemek artık yoruyor beni. Günlerce hiç uyanmadan uyumak istiyorum, kimseyle konuşmamak ve kimseyi dinlememek. Belki sadece müzik olmalı ruhumda, mesela “AĞLA SEVDAM”. Şimdi kapat gözlerini ve müziğin düşlettiği yere git…
Düşün ki, tapınmalardayım, karanlık bir mabette, kavramsız sözcüklerin mahzenindeyim. Dehlizlerin korkusu çarpıyor göğsüme, yarasa kanatlarının rüzgârı yalıyor yüzümü. Karanlığın kör ettiği gözlerimde bir ırmak gibi çoğalıyor dertlerim, akıyor bilinmezliğe. Çağlayanlardan süzülüp denize varmak istedikçe kayalar kesiyor yolumu. Her çarptığım kayalıktan bin parçaya bölünüp ürüyor kederim.
Anla ki, yüreğimdeki bütün yamalı sözcüklerle kanıyorum. Baharların keskin kokusuna muhtacım, unuttuğum cemreleri beklemekten bitabım. Dönüşü olmayan karanlık yollarda, okyanuslar aşmak istiyorum. Omzumda bir kelebek, düşlerimde isimsiz onlarca çiçekle dudaklarıma yağmur diliyor, yalnızlık ülkesinde küskün nakaratlı şarkılar söylüyorum.
Bil ki bu gece içim dar. Kaşımda, gözümde bezginlik halleri, aklım düne takılı ve dinlemiyor yüreğim sözümü. Ruhumu kanatan çivilerle, sürgün ülkelerde kayıp bir bedenim belki de. Korkuyorum, ürkek ve yaralı bir yabanılın yüreği atıyor içimde. Toprağım kıraç artık neylesin baharı. Mevsimler döngüsünde beşinci mevsim veda, ölüme gebe ömür.
Rengin Alacaatlı
HOŞGÖRÜNÜZE SIĞINARAK BU MUHTEŞEM DUYGU SELİNE KENDİMDEN BİR SES İLE KATILMAK İSTEDİM. YÜREĞİMİZE YEDİĞİMİZ DARBELERİN İZLERİ NASILSA GEÇMEYECEK, KAR BİLE ÖRTEMEYECEK AMA O SIZININ SESİ HEP DUYULACAK.
TEBRİKLERİM SONSUZ...
TÜM YORUMLAR (1)