Hiraya Bakta Utan! Şiiri - Mecit Aktürk

İtiraf ediyorum; fikir yük serde us'a
Artık aklım ermiyor bu çirkef çağa benim
Yine de "insaf" derim; mahkûm etmeyin sus'a
Kırgınım, sitemim var En yüce dağa benim.
Yarın bugünden beter,"âh"la dolsa da lehçem
Sözüm söz, emîn olun; bu son kahır-dilekçem;

Hep mağrur, başı diksin; hatta öyle ki, ayın,
Az eğilse, alnında iz arardım busenden
Lâfı olmaz yanında en görkemli sarayın
Tarihini okuyan ürpermekte cüssenden.
Ne güneşin eksiktir, dört mevsim, ne de karın
Kanatları kırılır sana çarpan rüzgârın.

Atasısın yurdumda Palandöken, Ağrı'nın
Saygısı vardır sana Süphan'ın, Erciyes'in
Yeğâne adresisin zirvelere çağrının
Düşüsün, hayâlisin zoru seven herkesin.
Mukayese edersem "sarp" halinden utanır
O yüzden gökdelenler hergün seni kıskanır.

Az nefes devşirmedik yemyeşil elbisenden
Eteklerin gül kokar, boyun bükmez lâleler
Şifâdır dökülenler billur pınar kâsenden
Kıymetini biliriz; şahittir şelâleler.
Lâkin, gönlüm yaralı; bozuldu âfiyetim
Suçlu senin soyundan; sanadır şikâyetim;

Nezdimde merde mesken, sığınakken sînesi
Çakal sarmış Kandil'i; üstünde kan izi var.
Senden uzak kalınca pek açılmış çenesi
Belli ki kaş çatmanı, ayar istiyor, ayar!
Tükendi tüm tahammül; ayağa kalktı millet
Ya kulak ver sözüme, ya da Kandil'e ilet!

Sebebi çok olsa da gözde yaş, dilde zâr'ın
Huzur en başta gelir beşerin gâyesinde.
Korkarım yerle yeksan heybetin, itibârın
Katilleri saklayan Kandil'in sayesinde.
Çektiğimiz yanında bu yazdıklarım ne ki
Öfke yükle sedâna, kızarak konuş! De ki;

İSLAM denen davâya son kal'ayken O VATAN
Yakışır mı yataklık! Kucak açmak haine?
Zulümde çığır açmış beslediğin militan
Hem de rahmet okutmuş, kovulmuşa, Lâin'e
Helâl olmaz dağlara, yazılan onca destan
Ey yıkılası Kandil! Hirâ'ya bak da utan!

Bilsin ki bu milletin tükendiğinde sabrı
Gözlerin aradığı Zülfikârıdır, kındır
Şehâdet dendiğinde, çoktan hazırdır kabri
Hedefine kilitli, kükremesi yakındır!
Vakit artık o vakit; yay gerili göz okta
Mehmet'e mezar kazan, hiç iflah olmaz; nokta.