Eve Övgü Şiiri - Abdurrahman Günay

İnsanın evi gibisi var mı?
Kendimiz olabildiğimiz tek yer!
Bir zaman sıkılsak da evlerde,
Sokakların cazibesi çabuk biter.

Başka evlerde,otellerde kaldınızsa yatılı;
Başlar önce yerinizi yadırgatan bir duygu.
Beklersiniz gelsin,gözleriniz tavana çakılı,
Kendi yatağınızda nazlanmayan uyku!

En kötüsü sığıntı olmaktır başka evlere;
Başa kakmalar,yüksünmeler bazı bazı...
Acı bir ezilmişlik duygusu yoklar ha bire;
Baba evine döndüğünde,anlar,evin kızı!

Çarşı pazar,eş dost,onca dolaşmalar...
Ne yaparsan yap,nafile,sarar ev özlemi.
Daha kapısında başlar çok şükür söylemi:
- İyi ki,başımızı sokacak bir evimiz var!