Eve Dönüş Şiiri - Necdet Arslan

------------------- uzaklar da bitti

.
yitip gider umut
kimyasının genlerinden,
tükeniş
sonrasızlığın yollarına düşmede
derinleşmiş bir girdabın
karanlığından sağmışım utangaçlığımı

.
bulutlarını kan tutararken yurdumun
avuç avuç zehir içerim çilemden
.
yitip gider umut
kürüyerek yaralarımın üzerine közü
sussun değersiz gerçek
hangi iklim bahar bozgununa
salarken taylarını
kanıksama
iğdiş edilmiş aşkların ülkesidir
bu coğrafya
hangi yas’a yaslanır alnım
sorgulayamam
.
yitip gider umut
döşümde kahpe bir nasır
kendini büyütmekten mağrur
hep benzer zamanların kumaşı
giydirilirken kadim karanlığa
dellenen barikatlarda
uğultusunu ararsam muştunun
boşuna
.
nasıl söküp atarım
şiirlerimden hırçın kanamaları
salıverin dizginlerimi
güneşi tükenmiş bu yerlerden
.
yitip gittikten sonra umut
doymuşum ucuz sevdalanmalardan
başka azabı tattırmayın bir daha bana