Evde lambanın ışığı altındayım. Uzuyor akşamlar.
Onarıyorum ipek bir kombinezonu: bir şeyler okuyor kocam.
Nasıl da güzel barındırıyor ışık bu şeyleri.
Bir çeşit duman var bahar havasında,
Sanki hiç yorulmayan bir şefkat uyanmış gibi,
Sanki bir şey iyileşiyormuş gibi,
Parkları, küçük heykelleri pembelikle kapsar bir duman.
Beklerim ve özlem çekerim. Sanıyorum iyileşiyorum.
Yapacak çok şey var daha. Titiz ellerim
Bu kumaşa danteli dikebilir. Kocam
Çevirir ve çevirir sayfalarını bir kitabın.
Ve işte böyle evdeyiz birlikte, mesaiden sonra.
Sadece zamandır ellerimizi ağırlaştıran.
Sadece zamandır, ve bunun da önemi yoktur.
Ansızın kağıda dönüşebilir sokaklar, fakat iyileşirim ben
O uzun düşüşten sonra, ve yatakta bulurum kendimi,
Döşek üstünde güvenlik içindeyim, sanki düşermişim gibi kenetlidir ellerim.
Yeniden bulurum kendimi. Gölge falan değilim ben,
Ayaklarımdan başlayan bir gölge olsa da. Bir ev hanımıyım ben.
Beni bekler şehir ve özlemimi çeker. Küçük çimenler
Çatlatır taşları, ve hayatla yemyeşildir.
(“Üç Kadın”dan)
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 23.2.2014 11:29:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
I am at home in the lamplight. The evenings are lengthening. I am mending a silk slip: my husband is reading. How beautifully the light includes these things. There is a kind of smoke in the spring air, A smoke that takes the parks, the little statues With pinkness, as if a tenderness awoke, A tenderness that did not tire, something healing. I wait and ache. I think I have been healing. There is a great deal else to do. My hands Can stitch lace neatly on to this material. My husband Can turn and turn the pages of a book. And so we are at home together, after hours. It is only time that weighs upon our hands. It is only time, and that is not material. The streets may turn to paper suddenly, but I recover From the long fall, and find myself in bed, Safe on the mattress, hands braced, as for a fall. I find myself again. I am no shadow Though there is a shadow starting from my feet. I am a wife. The city waits and aches. The little grasses Crack through stone, and they are green with life. (From "Three Women")
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!