Evcilik Şiiri - Furkan Halil Koçyiğit

Bir telefonla silkindim bugün.. Hazırım diyordu telefondaki ses..
‘ Hazırım gel beni al ‘.. Senindi bu ses.. Şaşkınlıkla çıktım dışarıya.. Kapıda gelin arabası ve bir şaşkınlık daha.. Anlamıyordum hiçbir şeyi ama sorgulamıyordum da, çok güzeldi her şey.. Yaklaştım arabaya.. Cama yansıyan kıyafetimi gördüğümde yine kendimde değildim.. Damatlıktı bu.. Çokta güzeldi.. Düşünecek zamanım bile olmadı.. Atla dedi bir ses.. Bindim hemen.. Amcamdı direksiyon başındaki..Bu lüks arabada ne işim vardı benim? Yine düşünemiyordum.. Son hızla sana yaklaştığımı hissediyordum.. Ve sadece anı yaşayarak, bütün anlamsızlıkları bir kenara atmaya karar veriyordum.. Bir kuaföre yaklaşıyorduk.. Alkışlarla çıkıyordun beyazlar içinde.. Güzelliğinde büyüleniyordum sanki.. Alamıyordum gözlerimi senden.. Bir an silkindim yine ve attım kendimi dışarıya.. Yanına yaklaşıp bir öpücük kondurdum alnına.. Sonra kapıyı açtım sana.. Vakit kaybetmeden bende bindim arabaya.. Gerçek miydi bu yaşadıklarım? Ama ne önemi vardı çok mutluyken? Şaşkınlıkla elini tuttum.. Sahi ne kadar olmuştu demi tutmayalı ellerini?

Arada geçen zamanı hatırlamayarak muhteşem bir yere gelmiştik.. Herkes toplanmış bizi alkışlıyorlardı.. Muhteşemdik.. Çok geçmeden bizi anons ettiler.. El ele çıkıyorduk yine sahneye.. Senin sevdiğin şarkıyla dans ediyorduk.. Uçuyordum adeta.. Sonra bize özel hazırlanan masamıza geçtik.. Herkes ordaydı.. Hem de bizim için.. Bizim günümüzdü bu.. sadece bizim.. Bir dans ediyor bir oynuyorduk.. Çok güzeldi her şey..

Bizim hakkımızda konuşulanları duyuyordum.. Ve yine şaşkınlıktaydım.. Nasıl oluyordu bu? Ama yine bir kenara bırakarak kulak veriyordum söylenenlere.. Çok yakışıklı diyorlardı benim için.. Mankenlere benzetiyorlardı seni.. Muhteşem çift dedikleri bu olsa gerek diyorlardı.. Gülüyordum duyduklarıma.. Öyle miydik gerçekten?

Gece hızla ilerliyordu.. Düğün sonlanmıştı ve fotoğraf çekiliyorduk herkesle..
Sana o kadar hasretken sadece 1 saat kadar kalmıştı yuvamıza gitmeye.. Sadece 1 saat ömrümüzün sonuna kadar birlikte olmaya.. Çok mutluydum.. Anlamsızlıkları düşünmek istemiyordum ama bu kadar imkânsızken biz nasıl bu hale gelmiştik? Yine siliyordum kafamdan soruları.. Kapıda bizi bekleyen arabaya bindik.. Sanki kendimde değildim.. Dışarıdan bakıyor gibiydim bize.. Ama çok güzeldik ikimiz.. Hızla ilerliyorduk.. Ama bir sorun vardı sanki.. Hala dışarıdan bakıyordum bize.. Mutluluğumuzu görüp unutuyordum yine düşünceleri.. Yavaşladık ve indik arabadan.. Evimize uğurluyorlardı bizi.. Çıkıyorduk yavaşça merdivenleri.. Ancak yine kendimde değildim.. Ve artık gelemiyordum da kendime.. Son adımımızı atarken içeriye, bizi uğurluyordum.. Biz gidiyorduk ben ağlıyordum..

Onlar gidiyorlardı, bense gerçeklerin içime işlemesiyle yeni dünyaya gelmiş bir bebek gibi ağlıyordum.. Seni yine kaybediyordum..