Yuvaya döndün.
Odana gömdün yine kendini...
Pencere tıkırtıları mı daha rahtsız edici?
Yoksa anılarının beyninde koşturması mı?
Saat üç onbeş.
Boğuyor şarkılar
Başı dik kalmış son kirpiğimi.
Beyaz bi bayrağı olsa çekerdi zifir gözlerim
Kapakları indirir teslim olurdu belki kabuslara
Bir nakarata dalmak yerine
Ölüm uykusuna dalmak merhamet etmektir belki kendine
Bir gecenin daha karanlık teninde kayboluyorum
Ve ulaşılmazım ve ulaşamaz
Anlamını yitirmeye başlarken heveslendiğim yarınlar
Uzaklaşıyorum tüm uydurmacalardan
Parlamak zorunda mıyım tüm bu karanlığa rağmen.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!