Ev Kokuyor, Gelmeyin!

Evvelden de geldiler hayvan girmez, dediler,
Şahsımı kınadılar hocam durma, dediler…

Ferman kesin ve netti bağışlanmayacaktık,
Suç dahi işlemesek biz, buna hep hazırdık…

Aradan zaman geçti daha başka amirler,
Çok farklı konumlarda randevu istediler…

Dedim, ev şu an kötü üstelik de kokuyor,
Kedileri, almışım vicdanım elvermiyor…

Merhametli ol, diyor Hak tavsiye ediyor,
Bencil davranma, diyor zulüm düşünme, diyor…

Biz, can ile meşgulüz inan hepsi sahipsiz,
Bakılsalar lafım yok biz buna seviniriz…

Dediler, gideceksin seni istemiyoruz,
Demek bizi almazsın senden utanıyoruz…

Uzaklaştırılmalar bu bizim kaderimiz,
Rabbimden verilmeli tüm beklentilerimiz…

Derken, başka bir yerde ortam oluşturmuştuk,
Evde zerre toz yoktu bu sefer sorunsuzduk…

Kediler, bahçedeydi bahçe ortamındaydı,
Sokağın hayvanları sadece doymaktaydı…

Tekrar laflar başlamış hocam git, diyorlardı,
Bunlar vaşak değildi suç sayılmamalıydı…

Vakit yine gelmişti, uzaklaştırılacaktık,
Ön yargılar güçlüydü anlatamayacaktık…

Şu an yine yıllardan, iki bin on beş yılı,
Dışarıda kara kış yüreğimiz vicdanlı…

Mahalle zaten kırsal bakkalımız dahi yok,
Dolmuşu otobüsü tek taşıtı dahi yok…

Mezarlığın üstünde bir evde yaşıyoruz,
Başımız eğilse de yine itiliyoruz…

Dese, hocam ayrıl git senin evin kokuyor,
Koku kime gelecek ne ilgilendiriyor?

Açmışız kapımızı gelsin şu yaratıklar,
Dedik, yesin içsinler isterse barınsınlar…

Dokuz kadar kedi var evimize sığınan,
On kadarı da gelir ayrılır tekrar doyan…

Kimseye gitmiyoruz gelmesinler diyerek,
Kapımız da kapanmış bahane edilerek…

İşte yine randevu hocam biz, geleceğiz,
Biz ne suç işledik de ziyaret ediliriz…

Biz, kime gitmişiz ki bizi seviyorsunuz,
Dışarı uygun iken hep ev ev diyorsunuz…

Ev kokuyor, gelmeyin yoksa sürüleceğim!
Merhamet, ruhumuzda şahsıma ilişmeyin!

(2015)