Ev Şiiri - Şevval Kızıldağ

Sana bir ev
Bedenlerden
Hepsi çıplak
Sen yine kendini sev
Sebeplerinden
Hepsi aylak
Demeliydim
Hesapsız gel bana
Yapmadın
Artık aynalarda
Kendi yüzümü görüyorum
Ayaklarının seni götürdüğü kadar uzaklaş
Acıttığın yerden
Huzursuz bakacağım sana
Ki inanasın
Sana inandığıma
Fakat inatla arayacağım
İçindeki o şeyi
Neyse gördüğüm.
Mum eridikçe
Soğumuş ellerimle şekil vereceğim ona
Ve tekrar yakacağım
Ve her gece
Seni bulacağım
Kendini öldüremediğinden
İçimdeki seni öldürmek isteyişin
Ve işe yaramadığından
Bu zamanda insanlığın ansızlığı,
Ancak yürekten yaşayanların
Sözlerle vurulabileceğini bildiğinden ötürü
Közlerle bir kalbi
Isıtamayacağından
Gözden de mahrum kaldığından
Sözsüz konuşan,
Kendimi öldürdüm diyerek
Bir ipte gibi (oysa salıncakta sallanmış ruhunu)
Asılmış bedenlere benzettin
Ötelerden tanımayacak her kim varsa
Ona gittiğinden ötürü
Bulduğunda her şeyin
Altüst olmasından korktuğundan
Kendini öldürmek
En kolay yolmuş
Girdiğin bir kalpte.
Girdiğin bir harpte
Ne düşman var sana
Ne bir ok
Olsa olsa
Ecelinden ölürsün