Ev Şiiri - Leyla Bay

Seni her düşündüğümde
Seni her düşlediğimde
Aşkı fısıldıyor yüreğim
Aşkı yazıyor kalemim
Ansızın bir sevda fotoğrafı beliriyor
Gönül evimin ıslak duvarlarında
Ya gel sök resmini ıslak duvarlardan
Ya da git gelme hayallerime bile
Zaten paslı bir çivi ile tutturmuşsun
Kendini yaşlı duvarlara
Eskidikçe , çürüdükçe o çivi
Kanlı yaşlar akıtıyor gönül ırmağıma...
Benliğim kimsesiz kalmışken
Benim bile bir evim yokken
Nasıl mesken eyledin bu harabeyi
Nasıl başardın bu harap gönüle girmeyi
Nasıl astın o vefasız resmini ,gönül duvarıma....

Seni ilk tanıdığımda
Kurtuldum sanmıştım
Başı boş, aylak aylak
Hem de yalın ayak
Gezdiğim bu yürek çıkmazından...

Doğadaki her şeyden
Taşlara
Ağaçlara
Balıklara
Kuşlara ev olan ,
Dağdan,Ormandan, denizden, gökyüzünden ,
Ve nicelerinden, daha vefasızmışsın sen ...
Binlerce insanı sığdırdığın gönlünde
Bir minderlik yer bulamadım kendime ben...

Seni ilk tanıdığımda
Gönlünü, gönül evim sandım
Yüreğini , yürek evim belledim,
Belledim dee , bak yine evsiz, yurtsuz kaldım...
Şimdi bir daha nasıl inanayım ,
Şimdi bir daha nasıl güveneyim
"Gel de gir gönlüm senindir"
Ya da ne bileyim
"Gönlün meskenimdir" diyen birine...

Yoksun biliyorum
Bile bile yine kapına geliyorum...
O hiç açılmayan kapında
Diz çöküyor yüreğim, yokluğunun karşısında
Diz çöküyor sevdam
Yokluğunu her gördüğünde inatla...
Yoksun biliyorum
Yoksun, o kapının, ne önünde, ne arkasında...
Sisli bulutlara aldırmadan
Hayal kurup biz oluyorum,
Bizli hayallere dalıyorum...
Umut kuşlarını yolcu edemiyorum
O kapı açılacak sanıyorum...

Gelmeliyim girmeliyim bir kez o kapıdan
Hiç susmadan özlemini anlatan o fotoğrafından kurtulmalıyım ,
Kurtarmalıyım gözlerimi , bana umutla bakan gözlerinden ...

Bekliyorum bir gün o kapı açılacak
Biliyorum bir gün o kapıdan
Ruhum süzülüp girecek ,
Korkma ! Ömürlük olmayacak misafirliğim
Öğünlük bir uğramayla
Bende asılı kalan resmini !
Sana emanet edip,
Sonra usulca, hiç ses etmeden
Gönül evini dağıtmadan
İçerideki misafirlerine kendimi tanıtmadan,
Varlığımı dahi hissettirmeden
Bir köşeye bırakıp çıkacağım...

Sonra tekrar dönmeliyim
Buğulu gecelerime
Puslu yarınlarıma
Paslı yaralarıma...
Uyutmalıyım yorgun gözlerimi, bir daha açmamak üzere...
Uyumalı ruhum yarınlara uyanmamak üzere...
Ve uyumadan önce sonsuzluğa,
Sarmalıyım kangren hayallerimi
Önce seni yok etmeliyim,
Sonra da kendim ebediyete gitmeliyim...