Ev Şiiri - Galip Sertel

Bu ev!
Sabahtan beri bu evin içine
bir ihanettir akan sarı kara ve senin bildiğin
yanık anızdan daha isli kara
çocuklar gene hep öyle
güle oynaya gül bağlamışlar uçurtmaya
inip biniyor bulutlara...
'Hayradır' diyor ihtiyarlar ve lâ ilâhe illâllâh
bu bir yağmur duası ve semada bulutların en alâsı
mısır tarlasının başına konmalı
yakarışlar su olmalı ey Fuzuli
su kasidesi,bol bol su
ve ne oldu da yarabbi,
yazılanlar hep oldu
bir cennet yazılıydı o zaman evin kapısında
avara tarlalar bile umutlanırdı yazdan yaza
açtık,çıplaktık,soğuktuk
çakallar uluuur
Türk'ü Bulgar'ı birbirimize çoook çok sokulurduk...

Gerçekten
bir cennet yazılı mıydı o zaman kapılarda?

Küçüktük,büyüdük,kapıları kapattık
göç gemileri gelir geçer biz hep geç kalırdık...
Şimdi oralarda
Tuna Boyları'nda ne kadar
ne kadar cehennem varsa sen yolla bana
biz kıyametlere alışık
soykırımlı sürgünlerde ölümleri aştık...

Demokrasiler
varsın ağlasın bugün sular buz tutunca
sevilen toprak aynı topraktı
çok görüldü ömür boyu talihsiz özveriler
acı sözlerle dağlandı dil yokuşlar burcunda
yokuşları iniyorum
yokuşlardan inenleri biliyorum sürü sürü,çığlık çığlık
renkleri biliyorum
renkler biraz daha soluk, biraz daha sarı karaya çalık
ve uzadıkça bu yağmur duası
biraz daha uzaklaşıyorum bu evden
daha birazcık...

Bu evde herşeyimiz satıldı mezatla
evin içi boş,dolaplar,raflar,duvar yastıkları boş
dışarıda tarlalar,başaklar,bulutlar boş
uğursuz bir boşlukta
oyalanıp duruyor çocukların uçurtması
umut dolu
gül kokulu...
Nuh'un gemisi geldi gelecek
kalk gidelim Necibe sen bilirsin zaman
zaman oyalanma zamanı değil
hiç de değil bu evde...

Galip Sertel