Eusobia Şiiri - Altan İlhan Arslan

Edinimlerin de bulur muyum acaba?
Olur muyum Milas'ın antik koynun da.
Ya sen, Eusobia benim soylu azizem,
yüzümü çevirir bakarım; ah Skenios'a
gelirmisin? Karios'un yıldırımlarından;
korkusuzca, ürkmeden, nazlı bir ceylan gibi.
O toprağı kaldırıp atarmısın üzerinden!
Her yüz yıl geçmiş Sodra'nın eteğinde
bulur musun lahtini sana yüreğimle yonttuğum.
Ah yüzü aya düşen soylu ışığım benim
Şen ay'ım, ömrümü hiçe sayıp zamanda asılı
göğsüne koyduğum ben'i, atan kalbi
şimdi yaşıyor İyon'ya benim kutsal şehrim.
Ben sana bir yüz bakışı, bir anlık düş
ben sana bir dilin nezaketi kadar uzağım.
Anla işte; etken değilim, bu sıfat bir fiil uzak
lahtine kazılı amelinden bütün şekilleri
anlama giren her uzantıdan vede sözden
gözlere giren halini soruyor, soruyor kendine.
Eusobia benim Şenay'ım, yoksun ya
şu yoksul yine kaldı çulsuzluğun o gün ki
o bu gün ve sanki sonsuza kalacak saklı.
Şimdi iç etsem, acep bulur muyum seni!
Düşünsem bütün geçmiş çağları
ve yıksam tapınağını Zeus'un, kaldırsam
yeri göğe, göğü yerden sonsuz kere ayırsam!
Bulur muyum... Bulur muyum!
Eusobia'm benim kainata gelişim, ey anlamım!
Şenay'ım söyle! Hala yüreğinde ben durur muyum!