Etrafta Kimse Yok Şiiri - Şiyar Durul

Etrafta kimse yok.Artık göremiyorum önümü.
Umursayıp cevap veren sadece yankısı sesimin.
Artık ses yok, tutacak el de yok, gidecek yol da.
Unutamadığımın kim olduğunu hatırlamıyorum artık.
Saçlarım bırakıyor beni çocukluğumla birlikte durduk yere.
Hayat kızıyor bana ben büyüdükçe...

Göz kırpmak için verdiğim arada değişmiş herkes.
Yalnız kalmışım, kötüsü buna bağışıklık kazanmışım.
Tokalaşmaktan tokatlaşmayı türetmiş el uzattıklarım.
Bu arada büyümüşüm ben de, herkesten habersizce.
Çocukluğumun çocukları da büyümüşler birbirlerinden
habersizce.
Yol gösteren kimse kalmamış önümde.
Kapatamadığım yaralar açılmış yüreğimde,
Yara kanıyor içimde ben sevdikçe.
Hayat kızıyor bana gün geçtikçe...

Uzuneşek oynadığım arkadaşlar uzayıp eşşek olmuşlar,
Çocukluğumuzu unutmuşlar.
Değişmek bile farklılaşmış artık.
İkinci el aşk satılmış buralarda.
Aşkın bile ucuzuna kaçmışız.
Yamalı, defolu aşkları satın almışız.
Kiralık eller tutmuşuz, tutmak için el tutmuşuz, öpmek için dudak.
Benim ağlayamadığım zamanlarda yağmur yağmış Ankara’ya,
Hayatımdaki bütün “sen”ler ıslanmış.
Yaşam ben büyüdükçe zorlaşmış, hayat ben büyüyünce karışmış.
Kanım dolaşmaktan bıkmış, kalbim atmaktan sıkılmış...