Etme Gönül Şiiri - Baki Ortak

Sırtını duvardan başkasına emanet etme,
Gönül bu— kırılır, dağılır, dağ olur bazen.
Bir bakarsın sevda el olmuş,
Bir bakarsın dost, yalanın kolu olmuş.

Ne gün doğar sensiz, ne de gece biter,
Her umut bir nefes kadar kısa,
Her hatıra bir yara kadar derin.
Sevdaya inanma, diyor akıl,
Ama gönül duymuyor…
Çünkü gönül akılla konuşmaz,
Alevle, rüzgârla, suskunlukla konuşur o.

Bir isme tutunur bazen,
Bir bakışta kaybolur,
Bir gülüşte yeniden doğar.
Ama hep yarımdır gönül,
Tamamlanmayı bir hayal sanır.

“Dünyaya sığmaz” derler ya,
Doğrudur.
Gönül, kendi içine bile sığmaz bazen.
Kimi zaman taşar,
Kimi zaman donar kalır bir köşede,
Kimsenin bilmediği bir köşede,
Kendiyle kavga eder, kendiyle barışır.

Ey gönül,
Yine yandın mı bir sözün ucunda?
Yine mi kandın bir bakışa, bir duaya, bir umuda?
Bilir misin, yandığın her defa seni biraz daha insan eder.
Ama her defa biraz daha eksiltir de…

Bir gün,
Bir duvarın dibinde oturursan sessizce,
Bilesin ki o duvar da senin gibidir —
Dert dinler, ama anlatmaz.
İşte o vakit anlarsın:
Kimi dostlar duvar gibidir,
Kimi duvarlar dost gibi…

Ve gönül,
Bir kez daha susar,
Bir kez daha kabullenir.
Çünkü bilir:
Gönül vermek, kendini vermektir;
Kendini vermek, yanmayı göze almaktır.

O yüzden diyorum sana:
Verme…
Sırtını duvardan başkasına emanet etme.
Ama sevdayı da eksik etme içinden,
Çünkü onsuz insan olmaz.

Ve bu sözlerin sonunda,
Bir yanık nefes gibi, bir dua gibi,
Kul Ortak diye
adımı fısıldar rüzgâr:

KUL ORTAK