Etme Abla Şiiri - Muhayyel Gizliay

Yüreği yanıyor amcama,
Etme abla gideni kim getirebilmiş?
Dil kabul ettim diyor gittiklerini,
Ama alışamadım hala yokluklarına...
İnan bana abla, bakma yaşıma.
Az önce söyleyecektim, içimde tuttum.
Eğer ki ölenlerle ölünebilseydi,
Ben çoktan kabul etmiştim.
Hem de daha önce yüz yüze görmediğim,
İnsanların uzağında peşisıra ölmeyi.
Etme abla...
&
Ne kadar zorsun be ölüm,
Yaşamak istemeyene.
Gel deyince gelmezsin,
Git deyince yüz çevirmezsin.
Sana bir dönem yok yere,
Gel diye habire el eden,
Muhayyeli de görmezden geldin.
Çok zorsun be ölüm.
&
Amcamı kimse kötü anmadı, anamaz.
Çünkü kimseye bir kötülüğü dokunmadı.
Baba tarafımda büyük kalmadı.
Sorarsan abla, aklıma getirmemeye çalışıyorum.
Çünkü gelince kendimden geçip,
Gidip anlık yükselişle,
Yanlarına yatıp gece vakti,
Oracıkta uyuyasım geliyor.
Hemde ikisinin arasına...
&
Yeğenin hiç çocuk olmadı abla.
Amcamın vurduğu tavşanı yediğim,
İçtiği sigara markasını,
Bindiği arabanın plakasını,
Ara ara yaptığı şakaları,
Benimle ettiği sohbette anlattıklarını,
Ben unutmadım abla.
&
Rahmetlik hasta yatağındayken,
Büyüğe söyleyin evlenmiyorsa,
Ben küçüğü evereceğim demiş.
Kısmet olmadı sözü mahşere kaldı.
Aldım kabul ettim.
Hasta yatağındayken içlenip yazmıştım,
Hani bana kız isteyecektin?
Hani bana keklik vurmayı öğretecektin?
Hepsine hala zaman var abla,
Ama ahir zamanda değil.
Mahşer - i zamanda.
Aldık kabul ettik.