Yokluğunla yok olmadı bu gönül
Ben yine ilk göz göze geldiimiz
El ele tutuştuğumuz
“Seviyorum seni” diye çığlıklar attığımız
Alnımdaki kalın çizgilerde
Yanan yıkılan harabe gönlümde
Ağaran saçlarımın her telinde
Senin emeğin var!
Sen varken ıhlamur ağaçları yoktu bu şehirde
Ben sana “gülüm” derdim
Sense sarmaşık gülleri gibi
Kollarını boynuma dolardın…
Başını göğsüme koyduğunda
Yüreğimde fırtınalar koparırdın…
Bir hüzün kuşatmasıdır bu
Nedenini bilmem çoğu zaman
Ne kimseye kırgın
Ne hayal kırıklığına uğramış
Ne de imkânsız aşklara mahkûmum…
Ödemiş günü uğurlamaya hazırlanıyor
Bir kadın yasemen çiçeğine uzanıyor
Alabildiğine özgür…
Alabildiğine fütursuz…
Hafiften eteği sıyrılıyor
Çıkarın o kefeni!
Benim cesedim olsun
Özgür olmalı...
Elimi kolumu bağlamayın!
Ne sıkın ne de sarmalayın!
Kaldırın o tahtaları üzerimden!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!