Milattan önceydi
Yaşadığımız sokaklarda gençliğimizin izlerine rastlanmazdı
Gençler yaşlıydı
Yaşlılarsa birer tanrı
Her defasında yanıp yıkılan bir köy olurdu
O köy içimizde saklanır dururdu
Hiçbir izahatı olmayan yalan yanlış yollar peşinde koşan, düzensiz bir hayatla muzdarip olmuş, çoğu kendini bilmez, bir keçi inadı tutturmuşçasına yaşayan, yaşatılan, yaşanan hayatlar içindeki insanlar arasında kendini mutlu hisseden bir delikanlı…
Delikanlı diyorum, çünkü tarih boyunca bu işin akıllı kanlısı olmamış. Bunlar hep deli, delikanlı. Akıllı kanlısı kalmadı. Çünkü taze bitti...
Mutlu olmak için her şey bir bir yapılmış, mesela en güzel şarkılar söylenmiş, mesela en güzel beddualar edilmiş… Evet, öyle anlaşılıyor ki bedduanın güzel olanı da varmış meğer. Bunların en önemlisi hepiniz bilirsiniz ya da hepimiz biliriz; ezberlettirilmiştir bir kere… Hemen söyleyeyim: “Bir tek dileğim var mutlu ol yeter.” Başka dileğim yok! Birileri var, hayatta yaşayan ölüler… Birileri aç kalmış, vurulmuş, birileri ölmüş, öldürülmüş, ezilmiş umrumda değil! ALLAH’IM senden bir tek dileğim var; başka bir şey istemem: “O MUTLU OLSUN YETER!” O mutlu olunca ne olacak bilmiyorum ama yine de O MUTLU OLSUN YETER!
Nuh'un gemisine atlayıp bu cehennemden kurtulmalıydık!
İsa haklıydı
Ve Musa bu namussuzlar için çok uğraşmıştı
Öğretmenim!
Bu aralar bazı şeyler rayında gitmiyor
Kafam allak bullak öğretmenim
Gönlümün defterindeki hataları
Babamın kırtasiyeden aldığı silgi ile bir türlü silemiyorum
Ben Yılmaz Erdoğan değilim
Senin beni sevebilme ihtimalini değil
Ben seni seviyorum
Oysa sen beni anlamıyorsun sevgilim
Ve 2013
Ve hasret
Ve gurbet
Ve insanlığı unutmuş insanlar
Güneşe, yıldızlara ve dünyaya aldanmış
Bir türküdür tutturmuş gidiyor
Kimsenin yazılan satırlardan bir şey anladığı yok. Aslında kimsenin hiç kimseden anladığı bir şey yok. Herkes sadece kendi sesini duyuyor ve herkes sadece kendine yaşıyor. Acılar çoğaldıkça insanlık azalırken insanlar da insandan uzaklaşıyor. Hep kendine yaşayan ve sadece kendini, kendi sesini duyan insanlar...
Kalabalıktayım hem de en orta yerinde ama bilsen ne çok yalnızım. Feryadımı sadece ben duyuyorum şehrin orta yerinde, milyonlar içinde. Sesim çığlık çığlığa iken kulaklarım da artık beni duymaz oldu. Sabır, sabırdan yana değil artık. Ağlayamıyorum utancımdan ama içime akıttığım gözyaşlarımın haddi hesabı yok. Doğrusu ben artık ben miyim, bundan bile şüpheliyim.
Sefil sevdam beni kendine mesken edinmiş, ne zaman bulsa fırsatı yüzüme ve gönlüme gelir; dağıtır ortalığı ve bir de beni. Kaç kezler onu kovduğumu gözlerim iyi bilir, saçlarımdaki beyazlar tanığıdır ölümümün. İçimin parçalarının kayalıklardan yuvarlandığına şahit olmuşluğum çoktur. Kalp namına bende bir şey kalmadığına artık eminim.
Saçlarımı uzattım.
Artık toplumun beni anladığını düşünmüyorum. Toplumun bir şeyden anladığı yok aslında. Hepsi bir tarafa gidiyor, ben başka bir tarafa gidiyorum sanki.
Saçlarımı uzattım.
Artık aklım kısa gelsin istiyorum. İşin doğrusu ben artık toplumun fertleri ve dertleri ile dertlenmek istemiyorum. Madem hâkim rüzgarlar ne yana gitse toplum o tarafa savrulacak hiçbir ön şartı olmaksızın, O halde ben o sürülere dahil olmamalıyım. Tek başıma iktidar olamayacağımı biliyorum elbette. Ama bu yığınlarla iktidar da olsam muktedir olmak ve olası bir yolculuğa çıkıp bir çığır açmak mümkün olmayacağı besbelli.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!