Etfaye Meydanı Şiiri - Mustafa Coşkun Kale

Dondurucu Angara ayazı;
Ve..Etfaye meydanında,
Onbirin de bir çocuk...!
Başında bir bere,
Üstünde de;
Durnalı bir şapka
Yüzü böylece örtük,
Sadece gözleri var;
Masmavi ve boncuk...
Atkıyı da sarmış boynuna;
Ve rengi; kaderi gibi
Yırtık ve kara bir gocuk...
Kadifeden pantol;
Elden alınmış! belli;
Beli de bol
Gırnap geçirmiş kemerine...
Kocaman botların
Yırtığından,
Yün çorap fışkırıyor...
Etfaye meydanın da
Bir çocuk! ; Anasının,
Üçüncü kocasının;
İlki imiş simit satan bu çocuk..!
Birde bacısı varmış;
Kendinden epey küçük
Parmakları üşüyoda
Yırtık eldivenden;
Üflüyo arada
Eldiven üstünden...
Gecekondumu dediydim de
Oturduğun yer;
Ne gezer barakaymış meğer...
Almadan verdiydim
Demir paranın;
En irisini de..
Olmaz! ,alamam! dedi
Utandırdı epey beni...
“Utanın! “ der gibi...
Ne isterdin yaa?
Bir babam,ağabeyim
Olaydı da...
Öteki oğlanları da işaretle;
Şunlar beni dövüyo yaa!
Dediydi...
İri de görünüyordu
onlardan amma...
adı da anasının adı;
YETER! miş meğer...
Etfaye meydanında;
Oğlan sandığım bu çocuk...!