Eternal Sunshine Sessiz Zafer

Rızalık Yolu ve İnsan-ı Kâmil

İki yürek…
Kusur labirentlerinde birbirine dokunur;
Görünmeyeni görmeye çalışan gözler,
Sanki her hatayı, her kırığı, her gölgeyi
Anlamaya mecburmuş gibi.

İçten içe dökülen hüzün,
Dışa taşar gülüşlerde,
Ve film perdeleri aralanır,
Sanki İlahi bir sessizlik konuşur:
“Silmek bir yanılsamadır,
Onarmak ise ruhun rızalık yoludur.”

Her yanlış, bir öğretidir;
Her kırık, bir kapıdır;
Her “unut” fısıltısı,
Bize “hatırla” der,
Ama hatırlarken incitme, incinme,
Dar gel, doğru söyle…

Clementine’in kaybolan gölgesi,
Joel’in titreyen ellerinde yeniden şekillenir;
Karmaşık anılar bir nakış gibi dokunur,
Ve rızalık makamında
Her gözyaşı bir yıldız olur,
Her özlem bir dua.

Finalin sessizliğinde,
“OK.” der film,
Ve mührü vurur ahde,
İki insanın kusurlarını kucakladığı,
İncitmenin yerini onarmanın aldığı,
İnsan-ı kâmilin sessiz zaferine…