Nihal'imin Adında Arınıyorum

Gökyüzü, sessiz bir fısıltıyla ağırlaştı Nihal,
damla damla düşen yağmurun diliyle
şehir bir dua gibi yıkanıyor.

Her bir damla, senin adını taşıyor;
toprağa, kaldırımlara, rüzgârın üzüntüsüne dokunuyor.
Yalnızlık, bu sessiz sohbette
gölgelerle el ele, göz kırpıyor bana.

Nihal, senin adı
karanlıkta bir mum gibi yanıyor ruhumda,
her damla, içimdeki boşluğu yumuşatan bir meditasyon.

Rüzgâr, gökyüzüyle yeryüzü arasında
görünmez bir ip gibi titreşiyor;
aşk ve hüzün arasında bir ritim,
sen ve ben arasında bir sessizlik.

Yağmur bitiyor, ama izleri kalıyor;
gölgen, şehirdeki taşlarda bir sır gibi saklı,
ve ben, Nihal, senin adını
her damlada yeniden keşfederken
kendimi de arındırıyorum.