Eternal Sunshine Karşılama

Gafletin Şenliği Risalesi

Stan & Mary…
Alkolün sarhoş neşesiyle, hafif müziğin ritmiyle, kendi küçük evlerinde bir şenlik kurmuşlar.
Gözleri dalgın, elleri oyunda, gülüşleri sahte,
her hareketleri bir gaflet dansı…

Ev, bir mabed gibi sessiz olmalıydı,
hatıraların sökülüp alındığı bu mekân,
ama burada kahkahalar yankılanıyor,
ve her bir kahkaha, kutsalın çırılçıplak bıraktığı yerde hissizliğin tohumunu ekiyor.

Zihnin derinliklerinde Joel’un anıları,
parça parça alınırken, dışarıda şenlik…
Bir zamanlar aşkın, bir zamanlar tutkunun dokunduğu hatıralar,
bu gaflet mabedinde eğlencenin gölgesinde kayboluyor.

Müzik, ritim ve alkollü neşenin örtüsü,
hakikatin çıplaklığını gizlemeye çalışıyor.
Oysa hakikat, sessizdir,
ve çıplak kaldığında bile seni izler,
her bir gülüşün, her bir dalgın bakışın üstünden…

Stan ve Mary’nin dansı, gafletin manifestosu;
insanın kendi hafızasına karşı duyarsızlığının bir alegorisi.
Her adım bir unutuluş, her kahkaha bir hatırlamamanın rüyası.
Çağ, gafletin şenliklerine boyun eğmiş,
ve insan, kutsala duyarsızlığın sessiz şarkısını söylüyor.

Ama her gafletin içinde bir uyarı gizlidir:
Ne kadar kahkaha olursa olsun,
hafıza bir gün geri döner,
ve o sessiz hakikat, tüm çıplaklığıyla seni karşılar.