Eternal Sunshine Aklın Kavrayamadığı

Risale-i Montauk: Uyanışın Sahili

Şafak, göğün damarlarında ince bir nur gibi akarken,
Joel’in uykudan silkinişi,
yalnızca bedenin değil,
ruhunun da uyanışıdır.

Soğuk mavinin sessizliği,
insana kendi unutuluşunu hatırlatır:
Bir vakit kaybolmuş,
kendi gönül defterinden düşmüş isimler gibi.

Joel, akl-ı maaş ile bakar—
“Montauk’a gitmek niye?”
der zihni.
Ama akl-ı maâd,
çoktan karar vermiştir:
Görünmeyen bir zikir,
görünmeyen bir işaret
onu Ezel sahiline çağırır.

Montauk…
Sıradan bir tren durağı değildir.
O, kaderin kıyısıdır.
İnsanın kendi hafızasına,
unutulmuş aşkların gizine açılan bir sahil.

Joel’in adımlarını çeken,
sadece bir tesadüf değildir;
bu, içteki ezelî hatıranın çağrısıdır.
“Evet, ben seni tanıyordum”
diyen hatıralar,
henüz yeniden doğmadan önce
sahilde buluşmayı yazmışlardı.

Şafak, soğuk mavi…
Bir yandan gafletin donukluğu,
bir yandan hakikatin titreyişi.
Joel, farkında olmadan,
kendi kalbinin kıblesine dönmektedir.

Ve biz biliriz ki—
Her insan, Montauk’unu yaşar.
Her insan, görünmez bir sahile çağrılır.
Bazen bir yüzle,
bazen bir bakışla,
bazen unutulmuş bir rüyanın
geceye bıraktığı buhurla.

Joel’in yolculuğu,
bizim yolculuğumuzdur:
Zahir aklın kavrayamadığı,
ama kalbin bildiği dönüş.