Eternal Sunshine Acıya Rağmen

Risale-i Ziya: Lekesiz Zihnin Ebedî Şafağı

İnsan kalbi, ezelde yazılmış bir kitaptır.
Her satırı, Levh-i Mahfuz’dan süzülen bir hatıradır.
Fakat insan, acıya tahammül edemediğinde,
kendi kitabının sayfalarını yırtmaya kalkışır.

Joel ile Clementine…
İki ruh, iki aynadır;
birbirlerinde hem cenneti, hem de cehennemi görürler.
Birbirlerine bakarken
hem Allah’ın cemalini, hem de celalini seyrederler.

Ama insan, celâlin ateşine sabredemez.
İşte o yüzden, hatıralarını silmek isterler;
sanki silmekle kaderi de silebileceklermiş gibi.

Oysa hatıra, yalnızca akılda değil;
kalbin en derin katmanında,
ruhun ezelî hafızasında yazılıdır.
Tasavvufun dediği gibi:
“Zikir gönülde saklıdır; kalemle silinmez.”

Her sahne, bir metafordur:

Silinen hatıralar, insanın nefsini inkâr çabasıdır.

Çocukluğa dönüş, ruhun asıl menbaına, saf fıtrata yönelişidir.

Karanlık boşluklarda koşuşturmaları, insanın kendi benliğinden kaçarken yine kendine çarpmasıdır.

Ve film, en sonunda der ki:
Kader, silinse de geri gelir;
çünkü insan, unuttuklarının bile mahkûmudur.
Aşk, bir defa kalbe düşerse,
Mevlânâ’nın dediği gibi “o aşk, ebediyetin kıvılcımıdır.”

Joel ile Clementine,
unutmayı seçseler de,
yeniden birbirlerine kavuşurlar.
Çünkü aşk, aklın değil, ruhun yazgısıdır.

Ve işte burada filmin hakikati
tasavvufun sırrına erer:
Aşk, Tanrı’nın insana bıraktığı
en ilâhî hatıradır.
Onu silmek isteyen,
kendi varlığını silmeye teşebbüs eder.

Lekesiz bir zihin mi?
Hayır.
Asıl lekesiz olan,
acıya rağmen sevmeyi sürdüren kalptir.