Etem Kaya Şiirleri - Şair Etem Kaya

Hava soğuk, ört üzerime geceyi,
Özlemle dolu, hayalini kuran ben.
Sevgilim, izin ver ısıtayım şu kalbi,
Kokunla, hasretle burnumda tüten

Çorak gökyüzümde zarif kutup yıldızım,

ey şâirin bahsettiği cehalet,
yanıma gel, bana kendinden bahset.
sen, insanlığın karanlık girdabı,
ilimden yoksun beşerin mihrabı,
sayende perişan haldedir kadın,
kalemin sivri ucunda pis kanın.

Sevgilim, bugün pek bir ruhsuz hissediyorum,
Sana olan sevgimi sorgulayacak kadar.
Yaşama sevincim, inan bitap düşüyorum.
Sevgi için ayırdığım oda şimdi dapdar!

Karabasan gibi çöktü gece karanlığı,

Gülhane’deyiz huzurla dolmuş kalbimin her zerresi,
Yoktur akılda bir şey, ne geçmiş ne gelecek yaresi,

Bir akşam güneşi beliriyor, gitme kal der gibi,
Geçer o anda saatler saniyeler; asırlar günler gibi,

Sokak lambası bir yanıp bir sönüyor
Yoldan geçenler niçin beni süzüyor?
Bir duygu selinin yansıması yüzüm
İlkbahardan önce gelir benim güzüm.
Bundan sebeptir belki mutluyken dahi,
Mutsuzluk çöküverir, namütenahi.

Herkes bir gün kalırmış elbet yalnız.
Pek derbeder bir ozandan öğrendim;
Her birimiz aslında karanlığız.
Yanıp kül olan meşale gibiyim.

Seraser umutsuzum insanlardan,

Ey gülüşü bulutsuz geceden bile güzel,
Ey gözleri en derin kuyudan bile derin.
Avucumun içinde canıma can katan el,
Aşkımız kıvılcım bekliyor alev almak için!

Yanımda dur sevgili, küllerimden doğayım,

Vurunca ışığı şems-i hakikatin,
Kaçmak için ışıktan, mağaranın derinliklerine in.

Nükteden ne anlar nüktever olmayan?
Hakikatten ne anlar yüreği ilim aşkıyla yanmayan?

Sen, düştükçe beni ayağa kaldıran,
Sen, tanrının eşsiz bir armağanısın.
Sen, sonsuz ışığını etrafa saçan,
Sen, yorgun yüreğimin mihrabısın.

Karanlık sokağa cömert gün ışığı,

Seninle yaşanan her an daha bir güzel,
Söyle, ne var bir satrançtan daha özel?
Soluğu dışarıda alıp başlarız hemen,
Bak, gökyüzündeki ay yok olur gizliden.
Moonlight Sontana mı, Moonlight Sonata mı?
Bak, saat on, daha annen aramadı mı?