Eteğinde dağlar…! Şiiri - Feriha Ceylan

Eteğinde dağlar…!

Eylüldü ayın
Gelmedi çok bekledim
Özlediğim sendin
Bir de haberin

Ne murt dallarına çiçekler düştü
Bu mevsim
Ne ardıcın duldasındayım

Gün akşam
Gün dar zamanında
Esiyor gece
Sen yoksun

Geldi geçti tüm bahar
Yaza hazan düştü
Gene üşüdü yüreğim
Sensizlikteyim sevgim sonbahar
Güz seheri
Güzün keskin yelleri var
Sabah ayaz
Karlar düşmüş genç ömrüme
Seni beklerken
Uyandığım sabahlar bembeyaz

Hani baharın vardı senin
Hani yaza birlikte girecektik
Yokluğunda tanıdı bu yürek
Geldi geçti kaç mevsimin
Verdiğin sözlerden ne haber

Hani gelecektin
Turacı bilirmisin
Kıraç ovada gezer
Ben yeşili sana yoldurdum

Kaç seher
Kanatlarım eskidi
Seni beklerken
Kaç turna geçti
Özlemlerime mektup yazdılar
Hasretime selam verdi güller

Ben yalnızlığın koynunda yorgun
Sen dağ oldun
Erişemedim büyüklüğüne
Unuttun mu bilemem
Yoksa yeni belalarda mısın

Sabah doğuyor yaşlı günüme
Zaman tükendi
Ömrüm son deminde
Yeni örtmüştü toprak
Zaman çöktü ölüm üstümde

Geldin mi şimdi söyle adın ne
Ne hasret engeldi sana
Ne de zaman
Serseri kaderindi yar
Beni senden çalan
Gel bekliyorum seni
Şimdi başka zamanda

Gün doğmuş
Yön dönmüş
Güneş vurmuş gülüm
Şavkı yüreğimin üstünde

Şimdi dilim buz
Yelin ensemin terinde
Bir mendil var birde kokun
Çabalarım kucağına ektiğim tohum
Gülüyorum şimdi
Görüyorum biliyorum
Çiçek açmış eteğinde dağlar
Sen benimsin artık eriyorum yar