Et Ve Tırnak Şiiri - Tangül Çehreli

Karanlık caddelerde ayağı burktum
Bir şua saçılır diye bekledim durdum
Kendi vicdanıma danışman oldum
Canda mesnedi bulan safi bir kuldum

Kitlenmiş gözler bakışlar ile
Sürgit ömürde rabbim bu nasıl çile
Ufukta görünen gelmiyor dile
Yürüyor soluğum Azrail ile

Geçer gider şu aheste ömür
Diler mi utanç günahtan özür
Yanan ateş söyle külle mi ölür
İlahi aşktır insana en büyük ödül

Eti tırnaktan ayıran kader
Nefsi zulümle doyuran öter
Yolcuyuz hepimiz aynıdır sefer
Sarıp sarmalamış afakı keder