Nihal’im ve Araftaki Ben
Araftayım, Nihal’im,
Ne nefes alabiliyor,
ne de ruhumun kanatlarıyla yükselebiliyorum.
Ömrüm enkaz, altında ezilen ben;
Soğuk, açlık ve sessiz çığlıklarla örülü bir mahzen-i kalbte bekliyorum.
Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Devamını Oku
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kâseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta