Eşyayı Sevmek Esmayı Sevmek!

Eşya mirat esmaya, eder arif kıraat,
Arifliği isteyen, etsin ilme müraat!
Hoşa giden her cazip, bir esmanın cilvesi,
Bu manay-ı harfidir, geri kalan füruat!

Avam sever aynayı, memba sanır zılleri,
Görmez cemil ismini, sena eder gülleri!
Ayna bir gün kırılsa, ya da gülü kurusa,
Feryat figan yas eder, yürek yakar halleri!

Şu kâinat bir kitap, mana dolu her satır,
Tüm masnuat ayine, bin bir ismi yansıtır,
Kim onları severse, cüzi hazzı namına,
Unutmuştur sani’i, etmemiştir der- hatır!

Sevilmeli her daim, Allah için mevcudat!
Zira onun masnuu, gözler alan meşhudat.
Hak namına sevdiğin, her muhabbet ibadet!
Nefs adına sevmektir, reddedilen meşum hat.

Peşin hazza muhabbet, azim gaftır mükrim’e!
Düşünsene yemeden, kimden gelmiş o kime?
Onu sana lütfeden, âlemlerin rabbidir!
Etmelisin sonsuz hamd, böyle cömert hâkime!

Cezp etmesin o zaman seni fani o zıller!
Uyarıyor halkı bak, gökten inen nüzuller!
Hak namına sev yalnız, meşru olan hazları,
Olsun sana baki mülk, cennetteki mebzuller!

Cihat ŞAHİN
22.08.2009-İZMİR

Manay-ı harfi; varlıkların yaratanını göstermesi.
Zıll; gölge.
Nüzul; Allahtan inen şeyler, ayetler.
Masnu; sanat eseri.
Meşhudat; etrafımızda ve kâinatta görünen her şey.
Mevcudat; var olan her eşya, varlıklar.
Mebzul; bol, bol olan.