Estetik Kaygılar Şiiri - Önder Karaçay

Tiz bir sesten ürktüğüm de
Durulmayan düşüncelerim taşıyordu

Yorgun bir hayatı sürüklemekten yıpranmıştım
Hangimizin hayatı yıpranmadı ki

Sevgim dokunaklı bir hal aldıkça
Aramda uzaklık açılıyor
Yoğun bir yabancılık yaklaşıyordu

Gün eriyip akşama karışırken
Biz birbirimize karışmıyorduk
Gökyüzünde ay bir tepsi gibi
Bize ne sunmak istiyordu

Kirlenmemiş olmanın ürkünçlüğü eşliğinde
Bu soğumayı bir türlü söze dökemiyordum

Bir insanı tanımak
Ne kadar uzun sürüyordu

Yalnızlık insanın kendisine
Sahip çıkmasını öğretiyordu

Derin kesiklerin acısı
Biçimsiz sessizliğimden faydalanıp
Bakışlarımı ve yanaklarımı seğirtiyordu

Duvarlara tırmanarak
Hayata tutunan sarmaşıklar
Tuhaf bir seyrin bizi izlediği izlenimini veriyordu

Neyse ki yaralarım görünmez yerlerimdeydi

Geçmiş geride kalsa da
Tamamen yok olmuyordu
Karmakarışık ve dağınık bir hüznün içinden
Kendimi toparlayamıyordum

Hayat; zaman gibi, geniş ve göreceliydi
Ölüm bile bir hayatı tamamlamaya yetmiyordu

Zaman tersine bir tek içimizde akabiliyordu
Dünle bugün arasında doğru bir mesafenin
Dengesini bulamıyordum

Anıların dolgu hataları dolu pürüzlü yüzü
Beynimi bıçaklıyordu

Cömert bir gülüşün
Yüzüme yerleşmesini beklerken
Soluğum kesiliyordu

Ruh çalkantılarının içinde yüzerken
Kaçınılmaz döngüselliğe tutunuyordum

Aşınmış duygularım
Hüzün tiryakisi olduğumu söylüyordu

Güzelliğin ne olduğunu unutmaktan
Korkuyordum

Önder Karaçay