Eşsiz sevgilim Şiiri - Erdal Yalçın

Eşsiz sevgilim...
dünya kurulalı beri,
en güzel aşk şiirlerinde...
en eşsiz cümlelerin yan yana geldiği,
kutsal kitaplarda yaşayan,
zamana ve mekana
efendisiymiş gibi hükmedebilen,
anıları, zamandan geri çalabilen,
ve sadece dolunaylı eylül akşamlarında
sokağın o eşsiz gürültüsü altında öpüşürken göğe yükselen
iki çılgın sevgiliydik...

sen eşsiz gülüm...
yüreğinde kanayan anıların,
tozlu raflarında...
geçmişi anımsamaya çalışırdın...
ancak...
beyninin kıvrımlarına gizlenmiş o derin yarayı bulamazdın,
bense sana...
mutluluk şehrinden çaldığım
güzel anları, doğal halleriyle sunar,
acıtan yaralarına
zaten binlerce yıl önce hak ettiğin
güzel sözcüklerimi basardım...

ve yıllarca süren mutsuz günlerin hapsinde,
hüzünlü mayıs akşamlarında,
psikolojik savaşlarla kurulmuş sofraları
dostlarıma sunardım...

ruhumun sevgiye açlığını
irade ve sabır ile sınardım...

eşsiz sevgilim...
asmaların kısır kaldığı
üzümlerin kırmızı şarap üretmediği
o kurak mevsimlerde ben...
senin boş kalbini sevdam la doldurmaya çabalardım...

ve eşsiz sevgilim...
yüreklerimizdeki karanlık çağın zifir hatıralarını
yüreklerimiz arasına köprüler kurarak
ışıklarımızla aydınlatmaya çabalardım...

ve binlerce yıldır aradığın yaranı...
yeniden kanatmaya sın diye
dudaklarımı yarana bir tütün gibi basardım...

erdal yalçın