Eşsiz Kadın Şiiri - Lokman Daştan

Gönül mahzenimin eşsiz kadını,
Zamanla büyürmüş aşkın yalını.
Sanma ki unuttum artık adını,
Bir daha diyemem, dillerim mahkûm…

Çeksem de hasreti, cezamdır diye,
Bilirim tanrıdan, büyük hediye…
Kırdığın kalbime, bu davet niye?
Bir daha gelemem, yollarım mahkûm…

Değişmem aşkımı, saraya köşke,
Doğrasa dilimi, binlerce keşke…
Mızrabın salmasın, dünyama neşe,
Bir daha çalamam, tellerim mahkûm…

Kapatıp gözünü, baksan vicdanla,
Kırmızı karaya, dönmüş zamanla…
İster canla besle, istersen kanla,
Bir daha açamam, güllerim mahkûm…

Ölümmüş aşığa, vuslatın adı,
Bedenden sıyrılıp, çıkmakmış yâdı…
Asırlar sürse de, ömrün miyadı,
Bir daha sevemem, yıllarım mahkûm…

Mahzende yıllanmak, bende kaderin,
Varılmaz yerdesin, içim çok derin…
Yılların tadıyla, olsan da serin,
Alıp ta içemem, ellerim mahkûm…