Esrim Şiiri - Mehmet Leventoğlu

Sen bir korkuydun kapı aralıklarında
Çatlamış elleri ve kırık tırnakları ile titreyen
Sen hep,
Ürkek bakışlarinla özüme bakardin Esrim
Özüm senden kaçar sonra yine sana kaçardı
Eteğine tutulurdu ruhum
An olur anne gibi okşardın ruhumu

Kara bir gecede karanlık bir sokakta gördüm seni
Kaldırımlarında çarpılmış ölülerin buluştuğu bir sokak
Ölülerin elindeki aynalardan baktın bana
Beni senden alan ölülerin
Öldüğünü bilmeyen yaşayan ölülerin

2..

Gitmelerinde sevdim seni dulu dizgin hırçın
Her gidişin bir ülke armağan etti bana kusursuz
Gidişin ve gelişin adımıydı ilk baharın
Gidişin sürgün kalyonlarında baykuş sesi
Ve Azazil'in mağrur kahkahası her gelişin
Seni o sürgün kalyonlarından alamadım Esrim
Gidişine zılgııtlı bir ağıt yakamadm Esrim

Nasılda almış aklımı
Büyümüş budanmış ışkın vermiş içimde sevdan
Dallarima bir çiçek olup konamadın Esrim
Hani erken açarya ayaz gününde erik ağaçları
Çiçekleri simsiyah olur ya erken baharda
İçimde intiharın soldurdu her bir çiçeği
İçimde intiharın öldürdü ölmeyeni

3..

Oysa bilmiyorlar
Seni unuturken kirli bir cam fanus gibiydi kalbim
Gömleğini yaktığim o günden beri..
Sözlerin içimin cam fanusunu kırdı Esrim
Çölde bir çimen biterken,
Dağda bir ceylan vuruldu Esrim
Mahşerde açilacakken bu sevda bohçası,
Çamurlar pazarında saçıldı Esrim

Ve
gölgeler gölgeler gölgeler
Senden arda kalan kesif ve gri
Bana her gece siyah bir kefen biçen gölgeler
Beni o ölüler sokağına çağırırlar her hece
Ben tam düşecekken Allah tutar elimden
Simsiyah yüzümle ona sığınırım
Bir inilti dökülür dudaklarımdan
" Beni ona bırakma ey ulu Çalap"
Amin der duvarlar kediler amin der..

Sen bilemezsin Esrim bir şair vardır
Leylim Leylim sevdasıyla küsüp giden bu dünyadan
Sana son
En son ağıt olarak
Onun nefesinden bırakıyorum

" Ve sen daha demincek
Yıllar da geçse demincek
Biçkılanmış dal gibi ayrı düştüğüm
Ömrümün sebebi ustam sevgilim
Yaran derine gitmiş
Fitil tutmaz bilirim
Ama hesap daglarladir
Umut dağlarla"

Esrim...
Ölüşüne..