Eşref Saati Şiiri - Mehmet Yaş

Ben sana doyamadım,
Her manada aç kaldım.
Cevrine kıyamadım,
Ben sana hep geç kaldım.

Yıl iki bin on üçmüş(!)
Vuslat bir hayli güçmüş..
Yine bir yanım göçmüş,
Ben sana hep geç kaldım

Her ne gaye güttümse,
Her ne niyet ettimse,
Ne kadar seğirttimse,
Ben sana hep geç kaldım.

Yanına ilişirken,
Derdini bölüşürken,
Kendimle çelişirken,
Ben sana hep geç kaldım.

Elinden tutamadım,
İçimden atamadım,
Seni unutamadım,
Ben sana hep geç kaldım.

Gözünde gözüm tutsak,
Dilinde sözüm tutsak,
Çare yok çözüm tutsak,
Ben sana hep geç kaldım.

Maniler aşa, aşa,
Savruldum taştan taşa,
Olmadı gitti hâşâ,
Ben sana hep geç kaldım.

Bir sevda bezgisisin,
Bir gönül ezgisisin,
Bir ufuk çizgisisin,
Ben sana hep geç kaldım.

Bozuldukça sıhhatim,
Ümit vermiyor ati’m,
Durmuş eşref saatim,
Ben sana hep geç kaldım.

Boş bir kara mizahta,
Hislerimi izahta,
Bu ilahi berzahta,
Ben sana hep geç kaldım.

Lisanı hal tevdi’m de,
O kadar çok evdim de,
Deli gibi sevdim de,
Ben sana hep geç kaldım.

01.01.2013

Mehmet YAŞ