Eşref-i Mahluk Şiiri - Mehmet Salih

Bir Orfoz buldu, elinde karanfil, sırtüstü yatan cesedini,
Ceset yakışıklı,yüzü güleçti.
Eşref-i Mahluktu,güvenemezdi ceset’de olsa
Orfoz,Dolunaydan biliyordu,
Başkalarının hikayelerine girip,yabancı kederleri yüklenenleri
Sokuldu ürkek ürkek,
Rakıya meze olmak pahasına,
Merak etti yedi renk karanfilin hikayesini

Anlattı karanfil, Eşref-i Mahluk'u
Adı Etobur’du..
Bir şiir okudu, Başı Göğe Erdi
Hayali camdan bir gemiyle
Bir elinde yedi renk karanfil,
Akdeniz,Ege’yi karış karşı gezdi,
Dudaklarında çapkın ıslığı,

Zayıf,Esmer çirkin ve inceydi son sevdiği
Güzeli herkes severdi, çirkinini seçti
Heybeliadada son buldu,esmerimsi düşleri..
Karaya vurdu,camdan gemisi
Döküldü nesi varsa, kaçışları yarınları..

Hiç direnmedi çırpınmadı,yüzmeyi bilmiyor gibiydi.
Bir kuytuda vurulmazsa, ölmeyeceğine hep inandı
Elinde yedi renk karanfil,
Ciğerlerinde, tarçın kokusu
Dibe vurdu,Dolunayın şahitliğinde

Sonra..
Herkes kadar Eşref-i Mahluktu,O da yanıldı.
Bütün şehirler, bütün fahişeler,
müşteri listesinden sildi adını.

Erşef-i Mahluk, susarak boğuldu, Dolunaya bakarak.
Yarıldı nar gibi Dolunay, çırpındı marmaraya,
yandı yazarak,

Bir dokunuş yetti,karanfilin su yüzüne çıkmasına

Su yüzüne vuran karanfille, duruldu Marmaranın mavisi.
Ceset yakışıklı,hala yüzü güleçti
Sahibini arayan agaçlar gibi,gökyüzüne bakıyordu
Anlam veremedi Orfoz,
Bir Cesedin,su altından yakamoza gülümsemesine..

Sanki kucağındaydı hayallerinin,
Oysa vakit,bir çirkin için ölmeye değmeyecek kadar,güzel sevmeye uygundu..
Bir Orfoz buldu, elinde karanfil, sırtüstü yatan cesedini,
Ceset yakışıklı,yüzü hala güleçti.