Esrarengiz Işıklar

Zihnimi esir almış, onca tanıdık yüzü
Anlattığım duvarlar, bu kez bana yaslandı.
Haykırışımı duyup, eşlik eden gökyüzü;
Omzuma yaşlar döktü, saçlarımı okşadı.
Edilen onca lafı, verilen onca sözü,
Tutmaktan ar edenler, dönüp beni dışladı.

İnsan olmakmış suçum, sözde herkes gibiyim.
Çürük kalplere mesken, vahşete sâye olan
Deprem dolu dünyanın, hasarlı tek eviyim.

Gözlerine bakınca, kaşlarını çatanlar;
Bir zamanlar dost gibi, kucağını açardı.
Hakikat pencereme, sapanla taş atanlar;
Yanağıma dokunur, benim elimi tutardı.

Ruhum kirli bir suda, yelken açmış gidiyor,
Yalnız başımı bir tek, denizler selamlıyor.

Şöyle bir baksam sona, yansısa gözlerime
Dağları aydınlatan, esrarengiz ışıklar.
Yüzüme çarpanları, anlatırken kendime,
Sarsılırdı içimde yatan masum çocuklar.

Gözlerimin içinde, başımı ağrıtan,
Sahte bir gülümseme, iştahı keser oldu.
Saçlarımı kökünden çekercesine yolan
Uykusuzluğun hazin rüzgarı eser oldu.

Geçiyor hayat işte, gülsem de gülmesem de.
Umutlarım; dönüşü olmayan bir trende.