Esrarengiz Adam Şiiri - Şafak Özışıl

Geceyarısı dışarıdan gelen bir sese uyandım
Penceremin kenarındaki yatağımda
Kalktım, ışığı yakmadan ve usulca
Araladım penceremin perdesini
Merakla sildim, camın esrarlı buğusunu

Mahmurlu göz kapaklarımın arasından
Sesin geldiği yere bakmaya çalıştım
Sokak lambasının altında sinmiş
Siyah paltolu ve siyah fotör şapkalı bir adam
Çömelmiş, gözyaşlarıyla karışan yağmurdan sakınıyordu

Işığın ve yağmurun altında eziliyordu sanki
Sanki daha önceki ezilişlerini yaşıyordu o an
Ve sanki bütün yaşadıklarını dökmek istercesine
Gözyaşlarıyla kaldırımın kenarından akan
Nereye gittiği belirsiz yağmur sularına

Karmaşık duygularla dalmış düşünüyordumki
Birden doğruldu yerinden esrarengiz adam
Gizlice baktığımı sandığım ürkek irkilişimle
Yüzyüze geldik bir anda yaşlı adamla
Masumiyetin ve kimsesizliğin yansıdığı
Kirli ve buğulu camın ardında

Çirkin, kirli, yorgun ve bedbah bir surat bana bakıyordu
Dakikalarca birbirimizin yüzüne baktık
Manasız, anlamsız ve boş bakışlardı sanki
Evet benimkiler olabilirdi ama onunkiler değildi
O bakışlarıyla bana tüm hayatını anlatıyordu

Esrarengiz adam kafasını yavaşca sola çevirdi
Ve üşümüş elleriyle paltosunun önünü sıkıca kapatarak
Aksak adımlarla oradan uzaklaşmak üzere
Ağır ağır dermansızca yürüyüşünü
Ve yıllarıyla birlikte kayboluşunu izledim.

Şafak Özışıl
2006