Esmeralda Şiiri - Cuma Yüksel

‘’Notre Dame de Paris…’’ *

Merhaba…
Ben geldim Esmeralda.
Tekrar tekrar merhaba sana, esmer kadın.
Sana geldim.
Sona geldim Esmeralda.

Sen karşıma çıkıncaya dek,
Ben zangoçluk yapıyordum kilise’de..
Sağır olmuştu kulaklarım, çan seslerinin yüzünden.
Sağır olmuştu tüm organlarım âyinlerde, seni tanıyıncaya dek.

...

Sen karşıma çıkıncaya dek,
Kendi halimdeydim ben.
Ağzımdan tek kelime çıkmazdı.
Bana çirkin derlerdi,
Bana deli derlerdi,
Ve en çokta kambur adam deyip, dalga geçerlerdi.
Ama inan hiç biri umurumda olmazdı Esmeralda.

Sonra sen girdin kötülüklerle çevrili hayatıma.
Seni gördüm,
Hayal ettim bir ân, el değmemiş güzelliğini.

Ve katil oldum,
Merdivenlerden iterek bir rahibi..

Merhaba Esmeralda.
Ben Quasimodo.
Ben Notre Dame’ın şu meşhur kamburu...
....

Biliyorum şimdi söyleyeceklerim değiştirmeyecek hiç bir şeyi.
Ama bilmeni istiyorum,
Yakılan cesetlerimizin küllerinin arayıp birbirini bulması gibi,
Öte tarafta da bekleyeceğim seni,
kader gibi...

…

Ve yine bilmeni çok istiyorum,
Kamburumdan nefret ettiğim kadar çok sevmiştim seni Esmeralda…

* Victor Hugonun romanından esinlenerek yazılmıştır..