Esmeralda. Şiiri - Cebrail Tanrıverdi

Ah Esmeralda!

Karanfil kokulu sevgilim.
Hatırlar mısın notre-dame'nin çingelerini, danslarını izlerdin?
Öyle çocuk gibi meraklı,
yaşlı bir çingene,
saçlarına gül takmıştı.
Oysa sen karanfili daha çok severdin.
Bir de kahkaha atarak gülmeyi..
O gün gül kokardın.
Sokaklar karanfil..
Ah Esmeralda, sırtımdaki ağrı.

Biliyor musun?
Ben bazen iğreniyorum hayattan.
İnsanlar da benden..
Yaşadığım hayat ve iğrenç kamburum;
bazen bir dehşete dönüşür ve
sen bilmezsin.
Ama sen öyle güzelsin ki,
bütün çirkinlikler tatlı bir rüyaya dönüşür.

Ah Esmeralda!
Mevsim sonbahar.
Nasıl da üşür şimdi ellerin.
Sen en çok, dökülmüş yaprakların içinde
gezmeyi severdin.
Kurumuş yaprakların üstünde dans ederdin çocuk gibi.

Ah Esmeralda!
Sonra ağaca bakar hüzünlenirdin.
İdam edilecek bir mahkumun yaşama olan inancı gibi
gözlerin dolardı, sonbahar bulutları gibi..
Ağrıyan sol yanım,
sana sarılmanın bahtiyarlığı içindeyim.

Ah Esmeralda!
Karanfil kokulu sevgilim.
Seninle ölümü beklemek ne güzel..