Esmer yeşil gözlü nöbetçi Şiiri - Ünal Ulaş

Gözlerim bağlı ellerimde
Bir kışlanın avlusunda sıramı bekliyorum
Ve açıyorlar gözlerimi
Önce ışığa alışmaya çalışıyorum
Sonra o çaresiz kalabalığa
Yığınla insan her bedenden
Birkaç gün sonra değişime uğrayacak bedenler
Ve bilmem ne gün sabahı ve saatin kaçı
Korkmaz dedikleri biri karşımda
Adı korkmaz ya benden çok korkuyor efendi
Kafam çok karışık
Gün saat bilmiyorum bıraktığım yerdeyim
Konuşuyor efendi ben gülüyorum
Vuruyor sopayı ben gülüyorum
Birtek gülmeye mecalim gülüyorum
Kuduruyor bizimki bedenimde söndürüyor son nefes cıgarayı
Soruyor gevrek gevrek
Sen ne çocuğusun
Al sana yanıt ben işçi çocuğuyum
Ağır geliyor yanıt
Adı korkmaz ya yediremiyor onlarca vuruyor
Yine aynı soru sen ne çocuğusun
Güzel al sana bir yanıt daha
Ben işçi babamın
Ben atamın
Ben senin olamayacağın kadar
Bu ülkenin çocuğuyum efendi
Senin adın korkmaz
Benimse yüreğim
Benim kadar korkmaz olmayı çok isterdin efendi
Nafile geç kalmışsın yürekte korkmaz olmayı
Ve bilmem saatin kaçı
Ayaklarım çıplak bedenim ıslak
Ve demir kapının sürgülü penceresi
Ve tok bir ses
Hey baksana biraz
Kapıyı adımlıyorum her yerim ağrıyor
Şimdi kapı açılacak ve beni alacaklar
Yahu yeni gelmiştik diye düşünürken
Ve ağır ağır yürürken uzun bir yolu
Üşüyorum
Saçları siyah gözleri yeşil ben boylarda nöbetçi
Nemli bakışlarıyla uçlu bir cıgara uzatıyor
Samsun
Alelacele alıyorum
Dudaklarım sevgilimi öpüyor sanki
Yakıyor cıgaramı ve kapanıyor pencere
Hızlıca bir nefes çekiyorum
Ardından bir nefes daha
Bitecek biliyorum
Hemen ucunu söndürüyorum
Duvardaki çatlağa saklıyorum sevgilimi
Haydi bakalım bir korkmaz sonrası buluşmak dileğiyle
Ne nemli yeşil gözlerini
Ne siyah saçlarını
Nede yaşama değer korkmaza inat
O üç nefes dumanı
Her şeyi unuttum ama seni unutmadım nöbetçi
Ama korkmaz ve korkmazlar bizi unuttu nöbetçi