Esmer Yarim Şiiri - Özlem Dönmez

Bir esmere vuruldum…
Yanaklarında gamze gizli,
Bakışları çapkın, sözleri cezbedici.
Çenesi kuvvetliydi,
Adımları kararlı…
Önce sevdik delice —
Rüzgâr gibi hızlı, yıldırım gibi çarpıcı.
Göz göze geldiğimiz her an
Dünya susar, zaman dururdu sanki.
Ellerimiz kenetlendi,
Umutlar düğümlendi.
Geceyle gündüz gibi birbirine karıştık.
Bir olmanın huzuruyla
Kapattık gözlerimizi hayata.
Yalnızca biz vardık…
Ama aşk —
Sadece pembe rüyalardan ibaret değilmiş.
Farklılıklarımız önce küçük bir ayrıntıydı,
Sonra büyüdü…
Aramızda koca bir uçuruma dönüştü.
Eleştiriler,
Keskin bir bıçak gibi;
Her sözcükte bir yara açtı.
Sesler yükseldi, sabırlar tükendi.
Acıtıcı cümleler birikti aramızda.
Sevgi yerini siteme,
Özlem yerini uzaklığa bıraktı.
Hakaretler —
Kırılan kalplerin sessiz çığlığı oldu.
Aşkımız, solan bir çiçek gibi…
Her gün biraz daha can çekişti.
Aynı odada…
Ama ayrı dünyalarda kaldık.
Sonunda ayrıldık.
Ağlayarak, titreyerek…
Gözyaşlarımız geçmişin izlerini silemedi.
Kollarımıza sarıldık,
Ama sıcaklık yetmedi
Soğuk duvarları yıkmaya.
Ve biz…
Birbirimizi kaybettik.
Sevgiyle başlamış her şey,
Yalnızlıkla son buldu.
Zaman geçti,
İzler kaldı…
Ama biz
Kalamadık.