Esmer Çocuk Şiiri - Osman Sarıkaya

Omuzunda boya sandığı,yükü ağır,
Elleri kömür karası,elleri nasır.

Kenar mahalleli esmer çocuk;
Gözlerinde ışıltı var yüreği aydınlık.

Sabah okula gider,öğlen boyaya,
Çalışır didinir üç-beş paraya.

Kazanması gerekir ekmek parası,
Herkes eline bakar yok ki; babası

Arkadaşları oynarken oyuncaklarıyla,
O iç geçirir bakar; göz ucuyla...

Ne çare yoksulluk var onun başında,
Rastlarsınız ona ayazda karda;

Sebze pazarına yakın bir yerde,
Eli çenesinde dalmış sıcak düşlere.

Okumak,Öğretmen olmak istiyordu.
Kim bilir? 'belki bir gün, bir gün 'diyordu.

Boya sandığı yerine kitaplarını yüklenip,
Anadolu'nun şirin bir köyüne gidip,

O da esmer çocuklar okutacaktı;
Hasretle köy çocuklarını kucaklayacaktı.

Aldırma esmer çocuk gülümse umutlara,
'Umut fakirin yitiğidir'gülümse umutlara