Esmer Şiiri - Nurettin Özdemir

Hafiften esmeli bu rüzgar, hafiften.
Bu yağmur inceden yağmalı, böylece.
Bu şehir sarhoş olmalı her saat.
Bu caddeler alabildiğine benim.

Benim için kalkmalı bu tren.
Bu vapur benim için demir almalı.
Beni beklemeli her yolculuk.
Ben gitmeliyim en uzak diyarlara.
Ben esmeliyim rüzgar yerine denizden.
Ben çekilmeliyim kaleye bayrak diye.

Bu ışıklar benim için yanıp sönmeli.
Benim için çiçek açmalı cümle ağaçlar.
Cümle meyvelerin usaresi ben olmalıyım.

Yıldızlar bana göz kırpmalıdır uzaktan.
Ben selamlamalıyım çapkınca gökyüzünü.
Ay benim için doğmalı, güneş benim için...
Ben hükmetmeliyim yedi iklim mevsimlere.

Benim avuçlarımda esir olmalıdır zaman.

Ben söylemeliyim en garip şarkıları.
En çetin emirleri ben vermeliyim ordulara.
En çetin azapları ben duymalıyım.

Bende toplanmalı kimsesizlerin hüznü.
Bende yaşamalı bunca garipliği yetimlerin.
Benden geçmeli toprağa giden yollar.
Tohum bende çatlamalı, bereket bende...

Ben karanlık olmalıyım gözlerin gibi.

Ben değiştirmeliyim kaderini yolcuların.
Bende can vermeli ölmesini bilenler.
Benden sorulmalı suallerin en korkuncu,
En kabadayısı, en cevapsızı...
Ben duymalıyım dehşetini insanların.
Ben çıkmalıyım Allah'ın huzuruna.
Her şeyin yalan olduğunu ben bilmeliyim.

Benim namım okunmalı gerçek üstünde.

Ben sarhoş olmalıyım Esmerim sarhoş!
Rüzgar gibi hafiften, yağmur gibi inceden...
Bir el değiştirmeli renkleri birer birer.
Benim ayakucumda tükenmeli geceler.

Ben sarhoş olmalıyım Esmerim, sarhoş!