Esmer! Şiiri - Olgun Özdemir

Rüzgarinda etkisiyle kapanan kapinin arkasinda sen
Yagmur ve soguga ragmen önünde donmayan ben!
Sanirim ikimizde heykel gibi hareketsiz dururken
kizila calar seman'in fon olusturdugu resimde
yanyana yanipta erimek bilmeyen mumlar gibiydik.
Ben, kirik dökük birmasanin üzerine dikilmisken
vicdan muhasebesiyaptigin kagitlari ve resmi
söminendemi yaktin? Agarima giden altin bir samdanda
oldugun degil! Külleri ari yagmursuyuna birakmayip tuvalete
döküp sifonun cekilmesi.Inanirmisin, düsüncelerini okur gibiyim.
Yillarca yagan yagmurla hala arinmamisa tükürmek ne fayda
dedinve isigimi söndürdün.Sagim,solum,önüm ve arkam hep
karanlik.Aydinligi ve cikis yolunu bulmak imkansiz artik.
Sevismelerimizi ve etimden boncuk boncuk fiskirarak
süzülen terimi koklamak ve teninle silmek,vücudumda dis
izleri birakarak morartmak,uzun ve siyah kivircik saclarimi
saatlerce kücük bir cocuk gibi oksamak yok,bitti.
Biliyorum hata yaptin.Kabullenip itiraf et.
Burnunun diregi sizliyor suan ne aci!
Üc bes aptal sarisin mazide kaldi.Sen onlardan daha
dengesiz ciktin.Unuttun herhalde esmer; o yaktigin
ve küllerini klozete biraktigin resimde sende vardin
ve bizi tekrar karistirdin. Sakin karismayi duyduktan
sonra sevinip gülme,yeniden
ümitlenme.Bundan sonra o kokuyla izi,isiksiz
yolu bulamayiz biz.
Olursa ki belki,sizli bizliyiz.....