Esmahin Şiiri - Ümit Fatma Uçar

O ne cüse ne endam
Soyunun en güzeli
Koşmuş memleketler aşmış
Çok zaferler kazanmış
Armağanıydı, dostunun babama
Saf kan arap atı Esmahin
Büyüklüğüne, güzelliğine hayran kaldığım
Hayellerime sığmayan Esmahin
Öyle büyük ki binemem asla
Esmahin hazırlanmış kapıda
Seslendi babam
Bakışlarından anladım
Küçük binicisini sınayacak
Bildim yok şakası
Asla binemem
Kalbim yerinden fırlayacaktı
Yutkun masam boğulacaktım
Boyum Esmahinin bacak boyu
Duvarın üstünden binebildim
Titremekteyim gözlerim kapalı
Uydum tüm komutlara
Dönüşüm yok biliyordum
Tepesindeyim bir dağın
Titriyorum heyecanım dorukta
Yüksekler ferah, muhteşem
Hiç bir komut indiremez artık beni
Uçmak üzereyim
Babam sevinçli gururlu
Annem telaşlı,ona öfkeli
kardeşlerim suskun ağlamaklı
Yollandık Esmahinle çayırlara
Onun gözü bayırlarda
Uçuyordum artık kuşlarla
Özgürlük bu olsa gerek
Hiç bir şey duymuyor
Kimseleri görmüyorum
Gökyüzündeyim bulutlara yakın
Tutuverecekmişim gibi güneşi
Güneş bana çok yakın
Ah Esmahin güzel atım
Büyük güzel tutkum
Seninle ne çok yürüdük
Dağları taşları ovaları yaylaları
Ne güzel dost, arkadaştın
Nasıl özlerim bilsen
Sevgiyle anıyorum seni Esmahin