Esma-ül Hüsna Şiiri - Emine Tugay Dursun

Ne zaman sıkışsam etsem el aman,
Adın zikredilir dilimde Rahman!

Kalmasa Cennet'e hiç bir ümidim,
Aklıma gelirsin yüce Er-Rahim

Aç, susuz ve cebim olsada delik,
Sen varsın ya korkmam; sensin ey El-Melik.

Dil kusur bulurken dedim ey dil sus!
O var ki kusursuz, o var El-Kuddus.

Yolum çok karışık, gider mi selam?
Düşündüm olur mu? O var Es-Selam.

Korkutuyor hayat olmazsam emin,
Sana sığındım ben; sensin El-Mümin.

Ben körüm görmedim ne oldu demin?
Ben aciz bir kulum; sensin Müheymin!

Nereye baksam hep görürüm bir iz!
Nasıl görmeyeyim; sensin El-Aziz.

İnsanlar acizdir etmem itibar,
Çünkü yaradan var; sensin El-Cabbar.

Bizleri affet sen, etsek arsızlık,
Yoktan var ettin bizi; sensin El-Halık.

Kullar noksan, eksik, kullar beşeri,
Uyum sana mahsus; sensin El-Bari

Tasavvur edildim, edemem tasvir.
Sanatçı sensin hep; sensin Musavvir!

Seversin yapınca tövbe istiğfar,
Günahkarım affet; sensin El-Ğaffar.

Kış olur dilersen, anında bahar.
Sen iste yeter ki; sensin El-Kahhar.

Verir de tutmazsın defterle hesap.
Çünkü ihsan sende; sensin El-Vahhab.

Beş parasız kulun istese erzak,
Sen aç bırakmazsın; sensin El-Rezzak!

Bütün müşküllere sendedir miftah,
Derda dermansın; sensin El-Fettah!

Her dakka okusam bükülse belim,
Yinede bilemem; sensin El Alim!