Güneş bi daha doğmazken,
Hayat tersine dönmüşken tanıdım seni
Gözünde yaşlarla, kalbinde kırıklarla.
Birbirimize verdiğimiz acılarla,
Günahlarımızla tattık birbirimizi.
Onsekizdim seni bulduğumda,
İnsan dediğin ne tuhaf ama...
Her günü bir diğerinden farklı sesler,
Her günü bir diğerinden farklı hisler,
Nefret de onda aşk da,
Özlem de onda kırılmışlık da,
Onda hem büyük bir kalp var sevmeye,
Öğrendiğim ilk şey içimde tutmaktı tüm kötü şeyleri
Affetmekti sevdiklerimi
Üzüntüm elimde kalınca unutmayı seçiyordum
Tekrarlanınca da sabretmeyi
Kalbim kirildikca kaybolmaya başladım
Benden geriye ne kaldı bilmiyorum ama
Özlüyorum çok.
Seni değil, omzuma başını yasladığın o ânı.
Ait hissettiğim o ânı.
Sevdiğimi ve sevildiğimi hissettiğim o ânı.
Sırf sen uyuyabil diye rahatsızlığına katlandığım o ânı.
O kadar özlüyorum ki bağırmak istiyorum özlemimi.
Bir deniz kabuğunun uğultusu gibi,
Dalgaların sesi gibi,
Kıyıya vuran dalgalar gibi,
Ayağıma yapışan kumlar gibi,
Seninle olmak gibi,
Sana doymak gibi,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!