Eskiyorum…
Çürümüş meyve kabuklarındayım
Tabanı delinmiş pabuçlarda
Antika'dan bir köstekli gibi
Yanlış zamanı gösteriyorum
Eskiyorum
Sarıklı Bir mezar taşıyım
Fatihası kalmayan
Solukları kesilmiş bir dağ evi
Küf kokulu ve ahşap
Ya da sararmış yapraklarıyla
Unutulmuş bir Mushaf gibi
Bir duvarda
Eskiyorum..
Metruk köyümün yolunda
Delik deşik yürüyorum
Paçalarıma sarılıyor
Kimsesiz pıtıraklar
Gün görmüş çınarları
Akranım biliyorum
Eskiyorum…
Çekildikçe ömrümün suyu
Derinleşiyor içimdeki kör kuyu
Takvimime yol veriyorum
Eskiyorum…
Kayıt Tarihi : 27.3.2023 15:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Eskimeyen ne var ki bu dünyada? Kitaplar, Hayaller, Yemekler, anılar...Ve biz insanlar elbette. Eskidikçe her birimizin içinde bir kuyu derinleşiyor, her birimizin içinde bilinmez bir esrar beliriyor...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!